آنچه قبل از خرید یک دوربین دیجیتال باید بدانید

انواع دوربین‌ها

+ Point-and-Shoots: دروبین‌های “ببین و بگیر” یا Point and Shoots که به عنوان دوربین‌های کامپکت نیز شناخته می‌شوند و اگر به دنبال عکاسی حرفه‌ای نیستید یا نمی‌دانید اصلاً چه نوع دروبینی نیاز دارید برای شروع عکاسی دیجیتال می‌توانند گزینهء مناسبی باشند. این نوع دوربین‌ها تقریباً کوچک‌ترین سایز دوربین‌های دیجیتال در بازار هستند همانطور که از نام‌شان بر می‌آید می‌توانید به سادگی در جیب خود حمل کنید‌شان، لنز دوربین از بدنه جدا نمی‌شود و قابل تعویض نیست، فلش دوربین نیز بخشی از بدنه است و در پشت دوربین یک نمایشگر LCD تعبیه شده است که کاربردش فقط برای دیدن تصاویر گرفته شده نیست بلکه برای منظره‌یابی حین عکاسی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. وقتی دکمهء شاتر را روی این دوربین‌ها فشار می‌دهید یک تاخیر چند ثانیه‌ای تا ثبت تصویر وجود دارد و اکثر این دوربین‌ها قابلیت ضبط ویدئو را نیز دارا هستند.

+ دوربین‌های Super Zoom: این دوربین‌ها از نظر ظاهر شبیه دوربین‌های حرفه‌ای DSLR هستند ولی چندان دارای امکانات حرفه‌ای نیستند قابلیت بسیار مهم ‌آنها توانایی بزرگنمایی با کیفیت بالا و نزدیک کردن شما در تصویر به سوژه‌یی که در فاصله‌یی دور قرار گرفته است می‌باشد. معمولاً لنزهای بزرگتر و طویل‌تری دارا هستند و امکاناتی اندکی بیشتر از دوربین‌های Point and Shoot به شما می‌دهند اما ضعف بزرگشان تاخیر نسبتاً بالا در ثبت تصویر است که به آن Shutter lag نیز می‌گویند.

+ دروبین‌های DSLR: DSLR مخفف Digital Single Lens Reflex است و دوربین‌هایی که در این دسته قرار می‌گیرند عکاس را قادر می‌سازند تا با استفاده از مکانیسم آئینه‌ای دوربین تصویری که قصد ثبت آن‌را دارد پیش از ثبت از طریق لنز دوربین مشاهده نماید و به تنظیم لنز و سنسور دوربین بپردازد تا به جزئیات دلخواه در تصویر دست ‌یابد. لنز این دسته از دوربین‌ها از بدنه جدا می‌شود، دارای سنسورهای بزرگتر و قوی‌تری نسبت به سایر دوربین‌های دیجیتال هستند و همچنین تنظیمات به مراتب بیشتری را در اختیار عکاس قرار می‌دهند. مهم‌تر از همهء موارد به محض فشار دادن شاتر هیچ تاخیری در کار نیست و بسیار سریع تصویر به ثبت می‌رسد و در مقابل این مزایا از قیمت نسبتاً بالایی نیز برخوردارند. اکثر DSLR‌ها قادر به ضبط ویدئو با کیفیت 720P و یا 1080P هستند ولی معمولاً نمی‌توانند جای یک دوربین ویدئویی با کیفیت را بگیرند.

مگاپیکسل‌ها و رزلوشن تصاویر

چند مگاپیکسلی بودن یک دوربین دیجیتال از روز عرضهء این دوربین‌ها به بازار یکی از فاکتورهای اصلی بوده است. یک مگاپیکسل به زبان ساده یعنی تصویری که حاوی یک میلیون پیکسل باشد و اگر یک تصویر یک مگاپیکسلی کاملاً مربع باشد رزلوشن این تصویر 1000 در 1000 پیکسل خواهد بود. اما ابعاد تصویر در دوربین‌های دیجیتال معمولاً مربع نیست و مثلاً 4 به 3 یا 3 به 2 است که سبب می‌شود تصویر تولید شده توسط یک دوربین 3 مگاپیکسلی رزلوشنی معادل 2048 در 1536 داشته باشد.

با به بلوغ رسیدن دوربین‌های دیجیتالی رقم کنار عبارت مگاپیکسل هر روز بی‌معنی‌تر گشته، بالا بردن تعداد پیکسل‌ها برای تولید کنندگان دوربین‌های دیجیتال بسیار ساده است اما یک تصویر خوب علاوه بر رزلوشن بالا نیازمند یک لنز و سنسور نور با کیفیت است. مثال ساده‌اش اینکه دوربین موبایل شما ممکن است 8 مگاپیکسل باشد ولی کیفیت تصاویرش که رزلوشن خیلی بالایی هم دارند ممکن است بسیار پائین‌تر از یک دوربین دیجیتال 4 مگاپیکسلی باشند. البته اگر قصد دارید تصاویر گرفته شده را در قطع‌های بسیار بزرگ چاپ نمائید یا بخش خاصی از تصویر را برش زده و به کار گیرید دوربینی با مگاپیکسل بالا نیاز دارید ولی فراموش نکنید دوربینی با مگاپیکسل بالا ولی لنز و سنسور بی‌کیفیت تصاویر نه چندان شفاف و پر از نویز برای شما ثبت خواهد کرد.

ISO: بیانگر سرعت دوربین شما در جمع‌آوری نور محیط است، دوربین هر چه ISOی بالاتری داشته باشد یعنی حساسیت بیشتری نسبت به نور دارد و شما نیاز به نور کمتری برای ثبت یک تصویر دارید. با در اختیار داشتن قابلیت ISOی بالا علاوه بر امکان ثبت تصاویر قابل قبول در نور کم می‌توان از سوژه‌هایی که حرکت سریع دارند در روز روشن نیز تصویر گرفت، مثل ورزشکارانی که مشغول انجام یک مسابقهء فوتبال هستند. در دوربین‌های Point and Shoot به طور معمول ارائهء ISOی بالا یک حقهء تبلیغاتی است و استفاده از حداکثر ISOی بالا به دلیل نامناسب بودن حسگر نور این دوربین‌ها سبب ایجاد نویز زیاد در تصویر می‌شود ولی در برخی مدل‌های دوربین‌های DSLR می‌توانید با ISOی 6400 یا حتی بیشتر از این مقدار نیز تصاویری با نویز بسیار اندک ثبت کنید.

CCD و CMOS: دو نوع از سنسورهایی هستند که در دوربین‌های دیجیتال وظیفه دریافت تصاویر و تبدیل‌شان به سیگنال‌های الکتریکی را بر عهده دارند. دوربین‌های دیجیتال حرفه‌ای خصوصاً DSLRها از حسگرهای CMOS استفاده می‌کنند که مخفف عبارت Complementary Metal-Oxide-Semiconductor می‌باشد این حسگر‌ها بزرگتر و گرانتر از نوع دیگر می‌باشند و البته قابلیت جذب نور بیشتری دارند که به شما کمک می‌کنند تا با ISOی بالا نیز تصاویری با نویز اندک تهیه کنید. دوربین‌های Point and Shoot اما از نوع دیگر سنسورها یعنی CCD که بیانگر اصطلاح Charged-Couple Device می‌باشد استفاده می‌نمایند این سنسورها توانایی کمتری در جذب نور دارند و کلاً کیفیتشان پائین‌تر است ولی به دلیل کوچک بودنشان استفاده از آنها در دوربین‌های کامپکت امری منطقی و رایج است.

White Balance یا تعادل سفیدی: تا به حال تصویری را که در فضای سرپوشیده گرفته شده است را مشاهده نموده‌اید که به نظر بیاید رنگ‌های تصاویر به سمت نارنجی یا زرد متمایل هستند؟ به این مسئله عدم تعادل سفیدی یا White Balance می‌گویند. دوربین شما می‌تواند برای تصویر برداری در نورهای مختلف در بخش تنظیمات White Balance تنظیم گردد تا این مسئله حل شود، نور لامپ‌های تنگستن تصویر را نارنجی و نور خورشید تصویر را آبی و سایر نورها اثرهای متفاوتی بر روی رنگ‌های تصاویر دارند. تقریباً اکثر دوربین‌ها تنظیمات از پیش تعیین شده‌ای برای رعایت تعادل سفیدی در شرایط مختلف به شما ارائه می‌دهند اما اگر دوربینی اجازه بدهید این تنظیمات را خود شما انجام بدهید دارای یک مزیت مثبت است و می‌توانید با آن تصاویر بهتری ثبت کنید.

لنزهای قابل تعویض: لنزهای قابل تعویض آن دسته از لنزهایی هستند که جدا از بدنهء دوربین ارائه می‌شوند و می‌توان آنها را بر روی دوربین مناسبشان سوار کرد. این نوع لنزها دو دسته‌بندی کلی را دارا هستند، دستهء اول لنزهایی که بزرگنما یا Zoom نامیده می‌شوند و کارشان زوم یا بزرگنمایی کردن از یک سوژهء عکاسی و برعکسش فاصله گرفتن و دور شدن از آن سوژه است که به آن Zoom in and out می‌گویند. دستهء دوم لنزهای Prime هستند که بر مبنای فاصلهء کانونی (focal length) دسته بندی می‌شوند، فاصلهء کانونی به فاصلهء مورد نیاز لنز برای فوکوس بر روی سوژه و نور گفته می‌شود این فاصله به ما می‌گوید که یک لنز تا چه حد قادر است به سوژه دور یا نزدیک باشد و چه حدی می‌تواند تصویر را دقیق‌تر و با جزئیات بیشتر ثبت کند. در دوربین‌های DSLR لنزی با فاصلهء کانونی 18mm یک لنز واید (wide) و لنزی با فاصلهء کانونی 200mm یا بیشتر یک لنز تله‌فوتو (telephoto) محسوب می‌شود.

شاتر و سرعت شاتر: شاتر دریچهء کوچکی است بین لنز و سنسور دوربین شما که در لحظهء ثبت تصویر با فشردن کلید ویژه‌ای برای زمان کوتاهی گشوده می‌شود تا نور به سنسور رسیده و تصویر به ثبت برسد. مدت زمانی که از گشوده شدن این دریچه تا رسیدن نور به سنسور و ثبت شدن تصویر نیاز است را سرعت شاتر می‌گویند که می‌تواند از چند هزارم ثانیه تا چند ثانیه باشد و هر چه این زمان کمتر باشد مسلماً دوربین شما در ثبت تصاویر سریعتر عمل می‌کند و شما فرصت بیشتری دارید تا سوژه را از دست نداده و عکسهای بیشتری از آن بگیرید. البته سرعت شاتر بالا صرفاً همه چیز نیست دوربین‌هایی که با سرعت شاتر بالا ارائه می‌شوند اما دریچهء کوچکی دارند و مقدار ISOی آنها پائین است برای مثال تصاویری بسیار تیره تهیه می‌کنند.

Zoom یا بزرگنمایی دیجیتال و اپتیکال: بزرگنمایی دیجیتال تقریباً فاقد هر نوع ارزشی است و مشابه قابلیت بزرگنمایی در نرم‌افزاری مثل فوتوشاپ است هر چه روی تصویر بیشتر زوم کنید از کیفیت آن کاسته می‌شود اما بزرگنمایی اپتیکال به شما کمک می‌کند بر روی سوژه‌ای که از شما فاصله دارد زوم کرده و به آن نزدیک شوید آنهم با حداقل کاهش کیفیت در تصویر ثبت شدهء نهایی. واحد هر دو شیوهء زوم X می‌باشد و برای مثال یک دوربین با زوم اپتیکال 5X توانایی بزرگنمایی بیشتری نسبت به یک دوربین با زوم اپتیکال 3X دارد.

فرمت تصاویر: دوربین‌های دیجیتالی از دو فرمت معمول برای ثبت تصاویری که تهیه کرده‌اند بهره می‌گیرند. اولین فرمت JPEG می‌باشد که فایل‌های تصویری تهیه شده تحت این فرمت فشرده شده هستند و تقریباً فضای زیادی را روی حافظهء دوربین اشغال نمی‌کنند و البته شیوهء فشرده‌سازی در این فرمت تصاویر دیجیتالی سبب می‌شود تا مقداری از کیفیت و جزئیات تصاویر نهایی تحت این فرمت کاسته شود، معمولاً هم دوربین‌های دیجیتال Point and Shoot این فرمت را مورد استفاده قرار می‌دهند.

فرمت بعدی فرمت RAW نام دارد که عده‌ای از آن با عنوان نگاتیو دیجیتالی نیز یاد می‌کنند، تصاویر ثبت شده توسط این فرمت هیچگونه فشرده‌سازی یا پردازشی توسط دوربین بر رویشان صورت نمی‌گیرد و دقیقاً دارای همان جزئیاتی هستند که سنسور دوربین به ثبت رسانده است، این تصاویر اگرچه دارای حجم بیشتری هستند و فضای بیشتری روی حافظه دوربین اشغال می‌کنند ولی در ویرایش‌های بعدی روی تصویر توسط نرم‌افزارهای مربوط به ویرایش تصاویر دیجیتالی دست عکاس را حسابی باز می‌گذارند. فرمت مذکور معمولاً در دوربین‌های DSLR و حرفه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ویدئو: تقریباً همهء دوربین‌های دیجیتالی قادر هستند به ضبط تصاویر به صورت ویدئو بپردازند اما اگر دوربین شما قابلیت تصویر‌برداری 10 مگاپیکسلی را داراست بدان معنی نیست که می‌تواند با همین رزلوشن ویدئو نیز بگیرد. رزلوشن استاندارد در دوربین‌های کامپکت برای ضبط ویدئو 640 در 480 پیکسل است در حالی که برخی از مدل‌های نسبتاً برتر و گرانتر این دوربین‌ها و همینطور دوربین‌های DSLR می‌توانند ویدئو‌ها را با کیفیت 720P و 1080P که همان رزلوشن‌های HD محسوب می‌شوند ضبط نمایند و به ترتیب معادل 1280 در 720 پیکسل و 1920 در 1080 پیکسل می‌باشند.

انواع کارت‌های حافظه

+ کارتهای حافظه SD: کارتهای SD تحت دو استاندارد SDHC و SDXC برای دوربین‌های دیجیتال ارائه می‌شوند و به خاطر ابعاد کوچکشان گزینهء محبوب دوربین‌های کامپکت و سوپر زوم و حتی برخی از دوربین‌های DSLR هستند. این کارت‌ها هر چند کوچک هستند اما از سرعت انتقال اطلاعات قابل قبولی برخوردارند و میزان حافظهء قابل قبولی نیز در اختیار شما می‌گذارند. کارتهای SDHC با حداکثر حافظهء 32 گیگابایتی تا به امروز به بازار ارائه شده‌اند در حالی که کارت‌های SDXC می‌توانند به صورت تئوری حافظه‌ای دو ترابایتی را در اختیار شما بگذارند هر چند هنوز کارتی با این حجم حافظه ارائه نشده است و اگر شده بود هم هنوز دوربینی نبود که از آن پشتیبانی کند.

+ کارتهای Compact Flash: کارتهایی مربع شکل هستند که دارای سرعت بیشتری می‌باشند و در شرایط مختلف آب و هوایی و در دمای بالا یا پائین آسیب‌پذیری کمتری دارند و در کل بادوام تر هستند، این نوع حافظه معمولاً بر روی دوربین‌های DSLR مورد استفاده قرار می‌گیرد.

+ سرعت کارت‌های حافظه: کارتهای حافظه با سرعت‌های گوناگونی ارائه می‌شوند. کارتهای حافظهء SD بر اساس سرعتشان در 6 کلاس متفاوت دسته‌بندی می‌شوند که کلاس یک پائین‌ترین سرعت انتقال اطلاعات و کلاس شش بالاترین سرعت انتقال اطلاعات را دارا است. لذا قبل از خرید یک کارت حافظه به این کلاس بندی که معمولاً روی بدنهء کارت ذکر شده است توجه کنید.

کارتهای Compact Flash نیز معمولاً نرخ سرعت انتقال اطلاعاتشان بر روی بدنهء کارت برحسب مگابایت بر ثانیه ذکر شده است.